Het Japanse woord voor ‘ovenhandschoen’ weet ik niet. Niet diep van binnen of als ingegeven.

Ik weet het niet. Ook niet als ik nu gaan mediteren of een stuk lopen. Er komt geen ‘aha-moment’ onder de douche. Komt er niet.

Het Japanse woord voor ‘ovenhandschoen’ weet ik niet.

Alleen en alléén als ik het opzoek in een woordenboek, offline of online, als ik het gewoon Google, of als ik het vraag aan een Nederlands-Japans sprekend persoon.

Nu dénk ik het te weten maar ik heb het weten nog niet ervaren.

Als ik naar Japan ga, naar een Japanse winkel, de Japanse Hema, en ik zeg ‘ovenhandschoen?’ (als ik Japanse woord wist, had ik dat geschreven) en Japanse Hema-meisje wijst naar het schap en daar, ja daar ligt inderdaad, het is echt waar, een ovenhandschoen.

Dan weet ik het.